Gisteren was het weer tijd voor een nieuw avontuur in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Omdat ik in de 24e week van mijn zwangerschap zit (en mijn bmi nog niet helemaal is wat hij moet zijn) wilde de verloskundige me voor de zekerheid een orale glucose tolerantie test laten doen. Deze test laat zien of je last hebt van zwangerschapsdiabetes. Ik dacht zij zal het wel weten en meldde me braaf ’s morgens om acht uur op de poli verloskunde.
Mierzoet goedje
Voor deze test moet je nuchter zijn. Daar werd ik wel een beetje kribbig van, maar het moest maar even. Eerst werd er nuchter bloed afgenomen en daarna moest ik 300ml glucose oplossing drinken, binnen tien minuten. Dat was al lastig met mijn minimaag, maar het spul ging erin. Ondertussen zaten we daar met een hele groep dames, dus we riepen nog vrolijk ‘Proost!’ naar elkaar en dronken het goedje op. Het idee was dat we daarna twee uur zouden wachten en dat er daarna nog een keer bloed afgenomen zou worden. Dan konden ze zien wat de glucose zou doen met je bloedsuiker. Klinkt simpel natuurlijk.
Na vijf minuten werd ik er vreselijk misselijk van. Ik wilde dit gaan aangeven bij de balie, maar kennelijk was ik zo bleek als een vaatdoek en ik werd een kamer ingestuurd en op een bed gelegd. Net op tijd, want ik viel mooi flauw. Ik reageerde erg snel op het spul. We waren dus erg benieuwd wat de uitslag zou zijn van de test. Na twee uur was ik wel wat minder duizelig. Ik ging naar het lab en mocht daarna eindelijk wat eten. Ik at snel mijn boterham op, kreeg een beker bouillon van de verpleging en daarna haalde ik nog een havermoutreep uit mijn tas. Dat is erg veel voor mijn doen, maar ik knapte er direct van op.
Goed nieuws en slecht nieuws
Toen de uitslag kwam, was iedereen verbaasd. Mijn nuchtere waarde was 4,8. Dat was een mooie waarde. Na de glucose test was mijn suiker 1,7. Dat is raar! In principe zou deze waarde stijgen of gelijk blijven. Een kleine daling had de verloskundige wel eens gezien, maar dit was een aparte uitslag. Ze wist het niet. Het goede nieuws was in elk geval dat ik geen zwangerschapsdiabetes heb.
Thuis ben ik eens even gaan Googlen of deze vreemde uitslag misschien een verband heeft met mijn gastric bypass operatie. Het lijkt erop dat ik na het drinken van de glucose oplossing een flinke dumping heb gehad. Dit komt blijkbaar overeen met hypoglykemie. Daarom was ik dus zo duizelig en flauw. Mijn lichaam maakte een flinke stoot insuline aan, omdat er zoveel suiker in mijn lichaam zat. De glucose toleratie test is kennelijk niet geschikt voor mensen die een gastric bypass operatie hebben ondergaan. Ik wist dit niet, maar ik wil dit morgen tijdens de controle bij de Nederlandse Obesitas Kliniek nog wel even na gaan vragen. Ze hadden dit in mijn ogen namelijk best even mogen vermelden in de papieren voor mijn verloskundige en huisarts.
Proefkonijn
Ik heb de test in elk geval achter de rug. Het gaat prima met me. Toch moet ik zeggen dat ik er heel moe van was en dat het me ook wel dwars zat. Ik voel me soms net een proefkonijn. Het ziekenhuis waar ik nu voor mijn zwangerschap onder controle ben, weet gewoon niets van de operatie die ik heb gehad. Dat is duidelijk geen aanrader. Ik hoop dat hier in de toekomst wel verandering in komt. Niet voor mezelf, maar voor alle dames die na mij komen.
Advertentie
Geef een reactie