Opa

In maart dit jaar schreef ik al een keer over mijn opa. Toen vond ik het al moeilijk om bij opa en oma langs te gaan, omdat hij zo hard achteruit ging. Nu weet ik dat dit allemaal pas het begin was. Wat is Alzheimer toch een vreselijke ziekte. Opa weet niet veel meer. Gezichten lijkt hij nog wel te herkennen (of doet hij alsof?), maar voor de rest kan hij steeds minder. Het gevolg hiervan is dat oma de hele dag bezig is hem te voorzien van eten en drinken, hem moet helpen als hij naar het toilet moet of moet douchen en noem  het maar op. Dat is natuurlijk erg zwaar.

Eerder deze week ben ik met mijn nichtje al bij oma geweest. Opa was toen op de dagbehandeling waar hij een paar keer per week heen gaat, zodat oma wat rust krijgt en wat dingen voor zichzelf en in huis kan doen. Ze vertelde ons dat dit zo niet meer gaat. De dagbehandeling van opa zit in het verzorgingstehuis en daar hebben ze gezegd dat opa alleen nog maar slaapt de hele dag. Zij vinden dat hij niet meer lang thuis kan blijven. En voor het eerst in al die jaren is oma het met hen eens. Ze is doodmoe en ze heeft er genoeg van om constant voor iemand te moeten zorgen die nog eens boos wordt ook als het hem niet snel genoeg gaat. Hij lijkt oma alleen nog maar te zien als een soort hulpje die het voor hem makkelijker maakt. “Ik hoop dat hij hier snel weg kan,” zei mijn oma. De vrouw die hem een jaar geleden nog met alle geweld van de wereld thuis wilde houden. Er worden dus plannen gemaakt en zodra er een kamer vrij komt in het verzorgingstehuis in de buurt, dan gaat opa verhuizen en blijft oma alleen achter. En dat vind ik misschien nog wel het ergst!

Vandaag waren we weer even bij oma op de koffie. Opa was thuis omdat het weekend is. Ik heb hem begroet en hij lachte naar me. De rest van de middag keek hij de ene keer blij, dan een beetje argwanend en vervolgens was zijn blik meer leeg. Maar zodra oma even de kamer uit liep, zag ik dat hij angstig werd, soms leek het zelfs bijna alsof hij moest huilen. Ik heb geen idee wat er in hem omgaat en het ziet er zo naar uit. Hoe zou dit voor hem zijn? Nu ik weer thuis ben, denk ik er wel weer aan en het maakt me verdrietig. Toch denk ik ook veel aan mijn oma. Ik heb zoveel respect voor hoe sterk zij is. Al bijna acht jaar zorgt ze voor hem en heeft hij thuis kunnen wonen, bij haar. Nu is de man met wie zij getrouwd is er niet meer. Toch staat ze elke dag vroeg op en zorgt ze voor hem. Ik vind het knap wat ze doet, maar ik hoop voor haar dat ze straks een beetje rust zal vinden als opa gaat verhuizen. En dat ze niet alleen en verslagen achter zal blijven.