Zeven jaar samen

Vandaag is het alweer 7 jaar geleden dat ik Pel voor het eerst in het echt heb ontmoet. Ik denk niet dat ik al eerder geschreven heb over onze ontmoeting en het lijkt me mooi om dit op ‘onze’ dag te doen. Ik heb Pel begin 2010 online leren kennen. Ik was zelf behoorlijk actief op Twitter en wij zijn elkaar gaan volgen via een #FF van iemand. Voor mij was dat (als ik eerlijk ben) niet zo heel bijzonder, want zo leerde ik wel meer mensen kennen. Pel had in die tijd ook nog een relatie en ik was er totaal niet naar op zoek. In de timeline wisselden we wat grapjes uit, maar in DM raakten we al vrij snel wat serieuzer aan de praat.

Zeven jaar geleden was het Pinksteren. Het was prachtig zomers weer dat weekend en hij vroeg me of ik zin had om af te spreken op een terrasje. Ik had niets te doen, er was niemand thuis en dus zei ik ‘ja’. Je moet wat doen op je vrije dag? Nee, ik had niet echt het idee dat ik een date had en ging er dus heen met het idee van ‘we gaan even een drankje doen en dan ga ik weer verder met mijn leven’. Misschien was dat wel waarom het zo goed ging? Nou ja, het begon niet helemaal goed, want ik kwam te laat. Dat is echt totaal niets voor mij, maar ik had niet goed gekeken hoe laat de bussen gingen en de zomerdienstregeling was al in gegaan. Zo stom! Pel heeft wel op me gewacht en samen liepen we richting de stad.

Soms heb je van die ontmoetingen die in het begin een beetje awkward zijn. Dat je even niet weet wat je moet zeggen. Zo’n ontmoeting was dit niet. We begonnen te kletsen en eigenlijk hield dat niet meer op. We dronken wat, liepen door de stad, zochten nog een terrasje op, haalden wat te eten, wandelden nog eens een andere kant op en toen was het etenstijd. We besloten om dan ook nog maar een pizza te gaan eten samen. Inmiddels had ik pijn in mijn kaken van het praten en buikpijn van het lachen en… Was daar soms iets? Nee, toch? Ik dacht van niet, het was gewoon gezellig. Uiteindelijk nam Pel die avond pas laat de trein terug naar huis en ik dacht dat het daar wel bij zou blijven. Dat had ik mis… In de weken die volgden zagen we elkaar vaak en hoewel ik in eerste instantie de boot een beetje afhield, werd het toch iets tussen ons.

Kortom, hoewel ik totaal niet op zoek was, kwam ik toch iemand tegen. Zeven jaar later zijn we nog steeds bij elkaar. Hoe? Dat weet ik soms ook niet. We hebben echt wel een hoop meegemaakt. Hoe dan ook, we zijn nog steeds bij elkaar. Niet alleen dat, we hebben ook nog een prachtige zoon samen. Als iemand me dat zeven jaar geleden had verteld, had ik diegene waarschijnlijk raar aangekeken. Nu kan ik alleen maar trots zijn op mijn mooie gezin!