En toen werd ik mama

Toen ik zwanger was van Marcel schreef ik een stuk over mijn jaren als twintiger. Deze tien jaar waren zwaar. Ik werkte aan mezelf, ik studeerde af en keer op keer dacht ik dat dit de moeilijkste dingen waren die ik ooit zou doen. Vanaf dat moment zou alles beter worden. In zekere zin is dit waar. Toen ik 30 werd, wist ik wie ik was en had ik eindelijk mijn diploma op zak. Met dat idee ging ik de toekomst tegemoet. Little did I know…

Ik was zwanger van Marcel en hij was ons cadeautje, een geluk en een nieuw avontuur. Zwanger zijn was spannend, leuk, mooi en ook doodeng. Vanaf het moment dat Marcel er was, ging alles bijna vanzelf. Moeder zijn is prachtig, maar het is absoluut het allermoeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Het brengt zoveel nieuwe angsten, onzekerheden en verantwoordelijkheden met zich mee. Langzaam aan veranderde ik weer en opeens was ik niet alleen meer Roxanne, maar ook de mama van Marcel. Ik had geen idee wie ik was als moeder en hoe ik dit allemaal ging doen. In eerste instantie ging gewoon mee met de flow en met de behoeften van Marcel. Dat voelde goed en het ging best goed. Zo goed dat we na een jaar dachten dat we wel klaar waren voor de volgende stap: Een broertje of zusje voor Marcel. Opnieuw gingen wij het avontuur aan, maar omdat het tot nu toe zo goed gegaan was, stonden we er positief in.

Hoe kon ik weten dat het allemaal niet zo makkelijk zou zijn? Natuurlijk wéét je dat er een kans bestaat dat er geen tweede kindje komt of dat je wel zwanger raakt, maar dat het mis gaat. Je weet misschien dat dit voorkomt, maar ik ging er geen seconde van uit dat het mij zou overkomen. Ik had tenslotte al een gezonde zoon en alles was goed gegaan. Ja, die eerste zwangerschap vond ik doodeng, maar dat was vooral omdat ik niet wist wat ons te wachten stond en of we dat allemaal wel konden. Nu was het anders. Ik had verwacht dat ik na een paar maanden zwanger zou raken en dat we dan een tweede kindje zouden krijgen. Dat was niet zo. Ik raakte zwanger en kreeg een (biochemische) miskraam. Drie maanden later raakte ik weer zwanger. Deze keer voelde het beter. Ik had last van kwaaltjes en ik dacht dat het goed zat. Toen we met 9 weken te horen kregen dat het vruchtje te klein was en dat er geen kloppend hartje te zien was, wist ik dat we ook dit kindje zouden verliezen. Omdat ik nu al verder was, of zou zijn, kwam dit hard aan. Ik was kapot en ik wist niet wat we moesten doen. We stelden onze verhuizing uit, want ik wilde niet in een huis wonen waar ik al twee kinderen voor me zag. We gingen een weekend weg met z’n drieën om even uit de situatie te gaan. Goede stappen, maar verder deed ik er niet veel mee. Ik ging door, omdat mijn gezin me nodig had en omdat ik dacht dat dat het beste was.

Ondertussen draaiden mijn hersenen overuren. Allereerst nam ik mezelf mee terug naar de 8 weken echo toen ik zwanger was van Marcel. Ik weet nog goed dat de echoscopiste naar mijn baarmoeder keek en al vrij snel zei dat ze zowel goed als slecht nieuws had. We wilden natuurlijk weten wat er aan de hand was. Ze zag twee dingen. Aan de ene kant was er een vruchtzakje te zien met een mini baby en een sterke hartslag. Ik was opgelucht, maar wilde natuurlijk ook weten wat het slechte nieuws was. Er was nog een vruchtzakje, maar hier zag ze geen duidelijk kindje of hartslag in. Marcel had een broertje of zusje, maar die was er eigenlijk al niet meer. Omdat we een vroege echo hadden, konden we dit nog zien. Ik heb nooit last gehad van bloedverlies en bij 12 weken was er ook niets meer te zien van deze tweeling zwangerschap of vanishing twin. Op dat moment wist ik ook niet goed wat ik ermee moest. We hadden ons niet voorbereid op een tweeling en één gezonde baby was prima, dus op dat moment dacht ik er verder niet teveel over na. Later werd dat anders. Na twee miskramen bedacht ik me dat we eigenlijk maar één gezond kindje hadden op een totaal van vier. Dat kwam wel wat harder binnen. We bespraken het samen. Ik wist niet wat ik wilde. Gingen we het nog een keer proberen? Zouden we het aankunnen als er weer iets verkeerd zou gaan? We dachten aan Marcel en dat hij al dit verdriet ook meemaakte, maar ook aan onszelf. De feiten waren duidelijk. Na drie miskramen kunnen ze eventueel onderzoeken wat er mis is, maar hier komt meestal geen duidelijk antwoord uit. Daarnaast hadden we al een gezonde zoon. We besloten er nog één keer voor te gaan. Het was dus ‘now or never’ en dat was best angstig. Zodra ik twee cyclussen had doorlopen, gingen we er weer voor. De eerste maand was ik heel boos toen ik gewoon ongesteld werd. Natuurlijk is het helemaal niet zo gek als je niet meteen zwanger raakt, maar ik wilde zo graag een kindje in mijn buik voelen voordat de uitgerekende datum van de tweede miskraam er zou zijn en die kans werd natuurlijk elke maand kleiner. Ik wist heus wel dat het niet alles op zou lossen, maar ik wilde het zo graag.

De tweede maand verloor ik wat bloed rond de datum dat ik zou mogen testen. Ik was al meteen verdrietig en boos. Hoe lang zou dit duren? De menstruatie zette niet écht door en ik haalde een zwangerschapstest. Ik deed de test in de middag en had er niet veel van verwacht, maar hij was eigenlijk meteen positief. Wow. Ik was zwanger en hoe! Bij Marcel was mijn eerste test echt niet zo positief. Ik heb deze keer geen tweede test meer gedaan. Het was duidelijk en het zou niets veranderen aan de situatie. Ik gaf me eraan over en het wachten begon. Inmiddels weten we dat deze zwangerschap goed ging en hebben we een tweede zoon. Dat is een prachtig cadeau, maar toch ben ik niet zo gelukkig als ik had verwacht.

Mama zijn is namelijk nog steeds het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. De tweede keer was ik net zo verliefd na de bevalling, de bevalling was beter gegaan en ik kon dingen afsluiten. De kraamweek ging ook beter. Ik kon me veel beter ontspannen en genieten van ons kleine moppie. Ik wist hoe ik voor Espen moest zorgen dus dat was geen probleem. Ook was mijn moedergevoel weer sterk aanwezig. Het mooiste was dat Pel in die 2,5 jaar ook gegroeid was als vader en dat we het nog veel meer samen konden doen. In eerste instantie was er ook geen vuiltje aan de lucht, maar toen Pel in augustus 2018 een nieuwe baan kreeg en ik er voor het eerst écht alleen voor stond met twee kinderen, ging ik langzaam achteruit.

Achteraf snap ik het allemaal wel. In oktober 2016 zijn we in een achtbaan van emoties terecht gekomen en ik ben er niet uitgestapt, ik ben maar door gegaan. Twee jaar later was mijn energie echt op. In de praktijk wist ik wel hoe ik voor twee jongens moest zorgen en ik kon het ook best, maar ik was mezelf echt uit het oog geraakt. Ik wist niet meer goed wie ik zelf was en daarmee wist ik ook niet meer wie ik was als mama. Ik vroeg hulp bij onze huisarts, maar volgens hem zou het allemaal wel goed komen. Ik ben een sterke vrouw, dit kon ik ook wel. Ik ging dus door, maar eigenlijk had ik zelf allang gezien dat dit geen optie was. Opgeven is tegelijkertijd ook geen optie, want dat kan en wil ik helemaal niet. Ik wil graag de mama zijn die mijn jongens nodig hebben, maar ook een leuke vriendin, partner, dochter en zus. In de maanden die volgden raakte ik mezelf steeds verder kwijt. Ik deed al jaren weinig voor mezelf, maar dit werd alleen maar minder. Ik voelde me schuldig als ik iets deed zonder mijn mannen en had het idee dat ze op geen enkele manier zonder mij konden. Ik had inmiddels ook het idee dat ze het met mij ook niet zouden redden, want ik was helemaal geen leuke mama.

Ik trok wederom aan de bel en hoewel er nog steeds geen passende hulp is, heb ik nu wel elke twee weken een afspraak met de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik heb het gevoel dat ze me begrijpt en dat ze ook snapt dat er meer hulp nodig is dan gesprekjes van 20 minuten, iets wat mijn huisarts niet goed zag. Ze ziet mij, mijn (post partum) depressie en ze snapt mijn klachten. We kunnen samen benoemen wat al goed gaat en wat nog niet. Ik weet best wie ik zelf ben, ik heb al heel veel bereikt en in de basis zit het wel goed. Moeder worden is echter heel eng en heftig en het zet je hele leven op zijn kop. Er zijn twee dingen waar ik mee aan de slag moet als ik me beter wil voelen. De eerste is het verwerken van mijn miskramen en het verlies, want dit gaat je gewoon niet in de koude kleren zitten en ik draag dit verdriet nog steeds met me mee. Het heeft effect op mijn relaties met anderen, mijn vertrouwen in het leven en de manier waarop ik me hecht aan de mensen (en kinderen) die belangrijk voor mij zijn. Het tweede is dat ik wil weten wie ik ben als moeder. Ik heb het gevoel dat ik aan alle kanten tekort schiet. In theorie weet ik wel hoe het moet of hoe ik het wil doen, wat voor een moeder ik wil zijn, maar in de praktijk lukt me dit niet altijd. Ik weet dat ik mezelf soms overvraag en dat ik de lat heel hoog kan leggen, dus ik wil graag uitzoeken wat voor mij belangrijk is, maar ook welke dingen haalbaar zijn en wat ik beter los kan laten. Het wordt geen gemakkelijke zoektocht, maar ik hoop wel dat er snel een behandeling komt waarbij ik aan beide doelen kan werken. Helaas is dat nog niet zo gemakkelijk.