1 mrt 2017

Dag kindje

door | geplaatst in: Gezondheid | 23

Op 23 januari 2017 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Het was een licht streepje, maar wow, het was gelukt. Ik was blij, maar haalde voor de zekerheid nog twee testen. Toen ClearBlue aangaf dat ik echt zwanger was, begon ik het te geloven. Ik vertelde het aan Pel en we waren samen blij. Eigenlijk wilden we het deze keer tot twaalf weken (of in ieder geval tot na de eerste termijnecho) stil houden, maar dat lukte me niet. Mijn ouders hadden het snel in de gaten en daarna heb ik het ook mijn schoonouders, broer en schoonzus verteld. Van het één kwam het ander en ik nam ook een paar vriendinnen in vertrouwen.

Natuurlijk is het spannend om al heel vroeg te vertellen dat je zwanger bent. Zolang je het hartje nog niet hebt zien kloppen, kan er nog zoveel mis gaan. Ik probeerde mezelf te kalmeren. Dat zou niet gebeuren. En als dat wel zou gebeuren, dan zou het alleen maar fijn zijn om het met mensen te kunnen delen. Het verzwijgen helpt bij mij toch niet. Ik moet het kwijt en mensen kunnen het echt wel aan me zien als er iets is. Wat dat betreft ben ik soms een open boek. Dus ik vertelde het aan de mensen om me heen. Iedereen was blij voor ons. Marcel zou grote broer worden. Wow. Ja, ik keek er echt naar uit.

Vorige week had ik de eerste termijnecho. Op het laatste moment werd de afspraak verschoven, waardoor Pel er niet bij kon zijn, maar ik was stoer en ik ging toch. Ik nam mijn vader mee, gewoon voor de zekerheid. Dat was vast niet nodig. De echo was niet helemaal goed. We moesten twee weken wachten en dan zou de verloskundige het nog een keer bekijken. Misschien was ik minder lang zwanger? Of het was niet goed. Ik vond het vreemd, maar probeerde de hoop niet te verliezen. Ik was heus wel zwanger en we hadden ‘iets’ gezien op het scherm. Het kindje speelde vast verstoppertje. Ik geloofde dat het goed zou komen. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik wilde dat het goed zou komen, omdat ik niet na wilde denken over het alternatief.

Twee weken hebben we niet gehaald. De tweede echo stond gepland op 9 maart. Op 28 februari kreeg ik een kleine bloeding. De poli verloskunde was al dicht en de huisarts zag geen reden voor paniek. Ik had nog geen buikpijn. Het was vast geen dreigende miskraam. Toch voelde dat voor mij niet goed. Die echo vorige week en nu ook wat druppels bloed? Ik voelde de hoop langzaam verdwijnen.

Vanmorgen trok ik het niet meer. Ik wilde het weten. Ik belde naar de poli verloskunde en vertelde van het bloedverlies en dat ik dit niet nog ruim een week wilde afwachten. Ze begrepen het en konden een afspraak plannen aan het einde van de ochtend. Dat was fijn. Of het nu goed was of niet, er zou duidelijkheid komen. Stiekem had ik daar heel veel behoefte aan. De onduidelijkheid begon me op te breken en stress is nooit goed. Niet voor mij en ook niet voor een eventuele baby. En dus ging ik terug naar het ziekenhuis. Alleen deze keer. Niet helemaal alleen. Ik had geen oppas, dus Marcel was bij me.

Om een lang verhaal kort te maken… Ik ging liggen voor de echo en het werd al vrij snel duidelijk. Ik was echt geen 9 of 10 weken zwanger. Het kindje in mijn buik had geen hartslag en was slechts 3 mm groot. Veel te klein voor de termijn. Ook al zou ik pril zwanger zijn, dan kon dit echt niet kloppen met een positieve zwangerschapstest op 23 januari. Het zat niet goed. Dit is echt een miskraam.

En nu? Er is nog steeds sprake van bloedverlies, maar we wachten nog af of de miskraam vanzelf door gaat zetten. De verloskundige wil het twee weken afwachten voordat ze mijn lichaam gaan helpen. Ik denk niet dat het nodig is, want sinds vanmiddag heb ik wel af en toe krampen in mijn buik. Misschien komt dat door de spanning, maar ik ben bang dat het nu echt begonnen is. Hoe dan ook, we moeten afscheid gaan nemen van dit kindje en dit verhaal een plekje gaan geven.  Een miskraam is verschrikkelijk en heel erg verdrietig. Ik weet niet of het eigenlijk allemaal al volledig tot me doorgedrongen is of dat de ergste klap nog komt. Hoe dan ook, wilde ik dit wel met jullie delen.

23 reacties

  1. Fabi
    | Reply

    I’ve never been through it, but just know that I am here for you to talk to.

    I love you <3. And this will be hard, but you will get through it. Feel hugged from afar.

    Keeping you in my thoughts.

  8. Kelly
    | Reply

    Ik ben bang dat je grootste klap nog komt wanneer het er echt uit is.. tenminste dat heb ik ervaren de klap dat het niet goed is is al absurt groot maar toen ons kindje er dan echt uit was voelde ik me zo leeg.. Ik weet hoe je je nu voelt en wil je heel veel sterkte wensen!

  12. Daisy
    | Reply

    Heel veel sterkte voor jou en natuurlijk ook voor Pel. Kan me voorstellen dat dit een shock is die je moet verwerken, hoe pril ook.
    Daisy recently posted…Nijntje MuseumMy Profile

  13. Mariël
    | Reply

    Verdrietig. Ik ken het. Weet wat het is. Troostte me de gedachten dat moeder natuur het beste met ons voor had. Sterkte!

  15. Denise
    | Reply

    Wat erg!!
    Ik wil je heel veel sterkte wensen..
    Het is vreselijk om een miskraam door te moeten maken..
    Dikke knuffel voor jou!

  18. Khim
    | Reply

    Dit is het nieuws wat je nooit wil krijgen. Wens jou, Pel en Marcel veel sterkte toe.

    • Roxanne
      | Reply

      Nee zeker niet… en nu twee keer achter elkaar. De eerste keer was nog priller dus dat konden we wel aan, deze keer is het veel erger.
      Roxanne recently posted…Dag kindjeMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.