Ons appartement in Votulast 

Nu we gaan verhuizen, wil ik voor mezelf nog een keer terugblikken op ons oude plekje. Ik heb hier tenslotte meer dan negen jaar gewoond. Ik heb nog nooit zo lang op één plek gewoond en daarom voelt dit voor mij extra bijzonder.

In april 2008 kreeg ik de sleutel van mijn appartement in Votulast. Ik stond elfde op de lijst van de woningbouw, maar kreeg de woning uiteindelijk toch. Dat anderen hem afwezen, begreep ik niet. Er moest behoorlijk wat aan gebeuren, maar ik voelde me hier direct thuis. Toen ik de eerste keer kwam kijken, viel de zon prachtig naar binnen. Het voelde gewoon goed. Dat vond ik het belangrijkst. De rest kwam later wel. Destijds dacht ik ook dat ik er alleen zou blijven wonen tijdens mijn studie. Op papier is het een 4-kamer appartement, maar er zijn maar twee echte slaapkamers. Eentje daarvan is behoorlijk klein. Daarom vond ik toen dat het te klein zou zijn om samen te wonen, laat staan met een heel gezin. In de loop der jaren is dat wel veranderd. Als het moet, kan alles. Dat hebben we ook wel bewezen.

Tweede slaapkamer

Dat kleinste kamertje heeft een heleboel functies gehad. Toen ik er kwam wonen, zette ik er een (logeer)bed neer en een extra kledingkast. Dat was gezellig. Er bleven regelmatig mensen slapen: Vriendinnen, studiegenootjes of mijn nichtje. Ook kwamen er wel eens studiegenootjes eten. Ik genoot daar volop van. Toen ik ging samenwonen met Pel, werd dat anders. Het logeren werd minder en de kamer werd meer een rommelhok. Toen ik stage zou gaan lopen, hebben we het bed ingeruild voor een bureau. Het werd een kantoor. Inmiddels staat het bureau in de schuur en werk ik weer aan de eettafel. We hadden de kleine slaapkamer tenslotte nodig voor Marcel.

Zo werd het appartement steeds voller. Ik woon er sinds 2010 niet meer alleen. Destijds maakte ik ruimte voor Pel. Hoewel ik toen al vaak vond dat het te klein werd, lukt het sinds 2015 zelfs met drie personen. Ik geef toe dat we teveel zooi hebben en dat ik graag een fatsoenlijke werkplek zou willen hebben. Ook het idee van gezinsuitbreiding speelde mee in ons besluit om serieus op zoek te gaan naar een ander huis. Weer steeds al die trappen op lopen met een maxicosi én een peuter zie ik echt niet zitten. Twee hoog zonder lift is echt niet ideaal met kinderen. Dat ga ik echt niet missen.

Wat ik wel ga missen

Votulast is een hele leuke wijk. Wij woonden in de Staatsliedenbuurt en ondanks dat het zo dicht bij de binnenstad is, voelt het voor mij soms aan als een dorp. Na 9 jaar ken ik de meiden van de supermarkt en de drogist, maar ook de man van de slijterij en de familie die de Marokkaanse bakkerij runt. We hebben in al die jaren leuke cafeetjes en restaurants ontdekt in de wijk, waar we misschien nog wel eens terug komen.

Ik ga niet alleen de wijk missen, maar ook onze buren. De portiek waarin onze woning zat, is de leukste van de hele straat. Het is zo fijn als je buren hebt die voor je klaar staan als dat nodig is. Ze hoeven mij de deur niet plat te lopen, maar ik vind het wel fijn om te weten naast wie ik woon. We hadden het in dit geval écht getroffen en dat ga ik wel missen. Wie weet zijn onze nieuwe buren net zo leuk en gezellig. Dat weten we gewoon nog niet. Niet alleen de buren in de portiek zijn gezellig, maar ik ken een heleboel mensen in de straat hier. Als ik boodschappen ga doen, dan ben ik soms een uur onderweg terwijl de supermarkt twee minuten lopen is.

Deze wijk is sowieso al bijzonder in mijn familie. Mijn opa woonde hier al als kind en ook mijn vader is om de hoek opgegroeid. Nu woonde ik hier, maar in 2012 zijn ook mijn ouders weer in de wijk komen wonen. Dat was altijd erg leuk voor Marcel en die zal er wel aan moeten wennen dat opa en oma binnenkort niet meer zo dichtbij wonen.

De bus stopt hier voor de deur en we zijn dan in vijf minuten in de stad. Eigenlijk moet ik niet zeuren. In ons nieuwe huis stopt er een trein voor de deur die ons binnen tien minuten in de binnenstad af zet. Tsja, dat scheelt ook weer niet heel veel natuurlijk.

Wat ik niet ga missen

Het is een jaren ’50 appartement. Gehorig is een understatement. Je kunt in zekere zin elke scheet horen van de buren. De buren dus ook van jou. Dat betekent dat je over en weer rekening moet houden met elkaar. Ik heb nog wel eens heftige hoestbuien als ik verkouden ben en dan heb ik echt het gevoel dat ik de halve straat wakker lig te houden. Ook als de kleine huilt, voel ik me vaak ongemakkelijk. In theorie heb je natuurlijk niet overal last van, maar toch. Ik ben benieuwd hoe dit zal zijn in ons nieuwe huis.

Ik ga de trappen niet missen. We wonen twee hoog en er is geen lift. Op zich geen ramp, maar er zijn momenten dat het vervelend is. Bijvoorbeeld als je met je kinderwagen en twee tassen boodschappen beneden staat. Wat breng je dan het eerst boven?

Het feit dat je in onze straat moet betalen voor het parkeren ga ik missen als kiespijn. Als bewoner valt het reuze mee, want je betaalt per kwartaal ongeveer het dagtarief. Dat is wel te overzien. Als iemand anders langskomt, betaalt diegene een paar euro per uur. Dat loopt als snel op. Je kunt ook niet even een auto van iemand anders lenen, want dan moet je betalen. Als je zelf gewend bent aan het feit dat je wel een parkeervergunning hebt, vergeet je dat heel snel als je een keer met een andere auto rijdt.

Als je alles bij elkaar optelt, heb ik het hier gewoon 9 jaar naar mijn zin gehad. Ik hoef absoluut niet weg uit de buurt, maar het appartement is gewoon te klein voor een heel gezin en daar ben ik echt klaar mee. Ik gun Marcel de ruimte, een tuin en een fijne buurt om in buiten te spelen. Het liefst wilde ik ook gewoon ergens een fijne plek vinden voordat hij naar school zou gaan. Dat is gelukt. Ik hoop dus dat we ons alledrie thuis gaan voelen in Vleuten en dat we ook daar weer lang zullen wonen.