In januari schreef ik al eens dat ik even geen woorden had voor hoe alles toen was. Diezelfde woorden zijn nog altijd zoek. Toch merk ik dat het invloed heeft op mijn blog stukjes. Het liefst wil ik van de daken schreeuwen dat dingen niet eerlijk zijn zoals ze gaan, maar hoe dan? Ik geniet absoluut van mijn leven en daar schrijf ik wel over, maar ik laat andere stukken weg. Dat ben ik niet gewend van mezelf. Dat voelt ook niet goed. Ik zal proberen het een beetje duidelijker te maken voor jullie.
Elke twee weken probeer ik met mijn ouders mee te rijden naar het noorden om daar mijn oom op te zoeken. Omdat het niet goed gaat. Ook dit weekend zit ik weer in het noorden. Ik zou jullie graag willen vertellen waarom, maar heb besloten dat alleen zijn eigen woorden goed genoeg zijn om de situatie en het verdriet wat er bij komt kijken te beschrijven. Op zijn blog staat zijn verhaal, over de finale. Iedere keer als ik het lees, ben ik er weer stil van…
Daan
Wow, heftig! Sterkte!
Tamara
Heftig! Veel sterkte!
Anne
Wat ontzettend naar. Veel sterkte!
Khim
Heftig! Heel veel sterkte en kracht voor jou en je familie voor nou en de komende tijd!
Sanne
Lieve Roxy,
Je weet het… je schrijft je hele brief maar vol als het je oplucht!
Een dikke knuffel en heel veel sterkte
Zina
Wat heftig, ben er stil van.. Veel sterkte de komende tijd!
Zoë-Amber
Ik snap dat je er zelf geen woorden voor hebt… wat erg… sterkte!
Mich
Pffff ik heb net het verhaal gelezen. Ik ben er helemaal stil van. Heel veel sterkte! x